شعر سال !

باید بهار وار برآمد
در انفجار روشنی از بی گرانگی
باید برید از تب هر بی ترانگی
باید از آبواره آوندِ هر گیاه
راهی بسوی چلچلگی زد

از عشوه و کرشمه گل راهی کن
روئینه ساز رویش هستی را
با یادِ رودِ راهی
باید زلال زیست باید بٌرید و رفت
 

پروای ماندنم نیست
پروای پند و بند
بیزارم از هر آنچه شمایی ست
وقتی درخت پیش شما هیزم تر است
بیزارم از شما

در فکرِ آن کبوترِ سبزم
که اوج را
تا بام ِ باژگونیِ پرواز می بَرَد

¤ پ.ن : امروز واقعا بد گذشت ...
هیچ کار مثبتی که انجام ندادم هیچ ٬ کلی هم بی خوابی کشیدم !
راستی من این قالبو دست کاری کردم اما بلد نیستم نوشته هاشو سفید کنم ...
کسی می تونه منو از سردرگمی نجات بده ؟؟!!!!