این روزها

¤ حال و هوای عجیبی پیدا می کنی وقتی تک و تنها گوشه ی حسینیه نشسته ای
و مراسم تعزیه شروع می شود .
کودکان سبز پوش معصومانه
شمع به دست گرفته اند و میان جمعیت راه می روند ...
به یاد کودکان امام حسین (ع) که در صحرای کربلا گام بر می دارند
و اشک می ریزند .

هر چقدر هم که با دین غریبه باشی ٬
باز هم برای معصومیت این کودکان و مظلومیت حسین (ع)
چشمانت اشک آلود می شود و دلت می شکند .
از این لحظه به بعد
می توانی تمام غصه هایی که در دلت نگه داشته بودی
با اشک هایت بشویی ...
واقعا احساس خوبیست .

¤ اگر بخواهی ...
خداوند را هم می توانی پیدا کنی
و با تمام وجود او را درک کنی
وقتی اشکهایت دلت را خوب برق انداخت
در دلت خدا را می بینی که پشت همه ی غصه ها و دلمشغولی ها
منتظرت بوده ...
دستت را به طرفش دراز کن ٬ او خودِ خداست . 

پ.ن : همه ی ما گمشده ای داریم 
 او گمشده ی دیروز و امروز نیست
او سالهاست گم شده ...و  همه ی ما او را گم کرده ایم .
او نه در مساجد است نه در کلیساها و نه در هیچ کجای دیگر  ...
او در گوشه ای از دل ما نشسته و منتظر است .
منتظر است که به او نگاه کنیم .
حرفم رو باور می کنی ؟