چرا؟؟؟

سلام.....
نمی دونم چرا وقتی با اطرافیانم معاشرت دارم  من رو آدمی شاد و بیخیال تصور میکنن !!
هر جا بچه ها جشن تولد  یا مجلسی تشکیل میدن امکان نداره من رو دعوت نکن.ولی من اصلا از شلوغی متنفرم و اگه به میل خودم باشه نمیرم.
ولی با این حال اگه یه لحظه تنها بشم حتی تو ایستگاه اتوبوس اونقدر افسرده میشم که انگار  تمام  غمهای دنیا رو رو سر من بدبخت خالی کردن.
آخه چرا من اینجوری ام ؟؟
چرا اینقدر باید بد بخت باشم که همه رو میخندونم الا خودم رو؟؟
چرا همه من رو یه آدم شاد میدونن الا خودم؟؟
چرا همه چیز برام تکراری شده ؟؟
چرا همه چیزایی که به نظر همه خنده دار میآد به نظر من اصلا خنده دار نیست ؟؟
چرا همه خنده هام باید فقط رو صورتم نقش ببنده وقلبم افسرده باشه؟؟
چرا .....

امیدوارم هیچکس تو دنیا مثل من نباشه.