یا علی ...‌

او که شانه هایش جای پای کودکان را یدک می کشید ...
او که به نیازمندان از سفره ی افطارش ٬ افطاری می داد ...
او که آهنگ ناله هایش خدا را می گریاند
دیگر نیست ...
و کسی نیست که کودکان گریانمان را
 آنگونه که او می خنداند
بخنداند ...
و خداوند را آنگونه که او نشان می داد ...
به ما نشان دهد ...

آری تنها او بود و دیگر نخواهد بود 
 کسی که محراب عبادتش ٬ سرزمین شهادتش شد ...
و صد افسوس ...

پ.ن: ...