بی عنوانترین نوشته ی زندگی !

¤ و روزی ، او که رفته بود ،‌ دوباره آمد
   و تو گمان کردی 
    همه ی دعاهایت یک جا به خدا رسیده ... با کمی تاخیر !

¤ ولی خدا که مثل همیشه سرش شلوغ بود 
    دوباره کتیبه ی دعاهایت را که تا انتها هم نخوانده بود 
     گذاشت کنار همه ی دعاهایی که می خواست سر فرصت بخواند
 و تو حیران ماندی
      که چر معجزه ها تمام شد ؟!‌

¤ خدا اما فکرش جای دیگری بود 
    او داشت دعای آن کودکی را می خواند
    که همه ی خانواده اش را انفجاری متلاشی کرده بود
خدا ، شاید نمی دانست چه عذابی برای جنایتکاران ، مناسب تر است
     و آنقدر عذاب نفرستاد تا کودکان یتیم روز به روز زیاد شد ...
و دعاهایشان ...
 و دعای تو رفت انتهای صف !

¤ او که رفته بود ، آمد ...
   ولی ...

پ.ن :  سیگاری که تمامی نداشته باشد 
           بزرگترین آرزوی این روزهای من است ...
            خدا رو چه دیدی ... شاید هزارمین سیگار مرا بکشد ...
       سر درد دیگری می خواهم که تو را از یادم ببرم