یا حسین (ع)

¤ ایام عزاداری ، احساس متفاوتی برای هر یک از ما دارد !
ولی به شخصه همیشه عاشق حرکت های دسته جمعی بوده ام حتی حرکت هایی که شاید بعضی اوقات با اونها مشکل دارم !

گریه کردن ، قوی ترین قرص آرامشی که خدا به ما هدیه کرده ، این روزها فراموش شده و عادت کرده ایم درون آشفتهمان را با عصبانیت به خودمان و اطرافیانمان و یا حتی افسردگی و اجتماع گریزی تسکین دهیم . ما آدمهای مکانیکی !

ولی من هر سال سعی میکنم بهترین جمعیت عزادار را پیدا کنم و سوای مسائل خرافی که شاید گاهی بین آنها هم مطرح شود مثل بقیه که اشک می ریزند ، بدون خجالت ، فریاد میزنند ، با تمام وجود ، و به خودشان فکر می کنند . من هم اینگونه می شوم و اشک می ریزم . برای امام حسین ، برای خودم  ، برای خودم ، برای خودم ، برای مظومیت انسانیت ، و برای همه ی ارزشهای مشترک مظلوم .

و این هدیه بزرگ محرم است به من ، هدیه بزرگ محرم است به همه ی ما .

پ.ن :و مهمتر از همه اینکه  به چیزهایی که از ته دل بخواهیم می رسیم ...