ما آدمکهای اسباب بازی ...

¤ امیدوار نیستی ؟ دلیلش را توجیهاتی می آوری که همه از نظر من حل شدنی و بی منطق هست ! و من فقط توی دلم می خندم که چقدر ساده ای ... شایدم کمی احمق !

¤ دلیلی برای ماندن نمی بینی ؟ آهای ، پس چرا من مانده ام ؟ درست در نقاط اوج گرفتن زندگی ام پدرم بزرگترین ریسک زندگی اش را میکند و من مثل خ...ر توی گل می مانم ... ! که سنگ صبور بی طاقت ناخلف خانواده منم ... !

¤ وای آدمها چقدر متفاوت شده اند با هم ... اینهمه شغل اینهمه فکر اینهمه فرمول اینهمه سبک برای زندگی اینهمه راه برای غذا نخوردن خانواده دور هم ، اینهمه دلیل برای دیر آمدن و زود رفتن ؟! اینهمه جبر برای دوری از همدیگر ، اینهمه روزمرگی تمام نشدنی و... اینها همان عذابی نیست که خدا وعده اش را میداد ؟؟

¤ داشتم فکر می کردم من از ماشینها چقدر متنفرم ، از کامپیوتر چقدر بی زارم ، چقدر از تلفن همراه خاطره بد دارم و چقدر آدمهایی که با تلفن همراهشان ور میرن غمگین به نظر میرسند ...

¤ و خدا هم دلش می گیره ...