من کتابی با خودم نبرده بودم .

با خدا پیمان بستم . برای هزارمین بار .... نه نه مطمئنم خیلی بیشتر !

و خدا با زبان خودش با من حرف زد .

زندگی دل می خواهد و دلیل و راهی برای قدم برداشتن به سوی هدف . 

و امید . 

 که اگر هر کدام از اینها را فراموش کنی دنبال مرگ می گردی که در آغوشش کشی /

چه باید می گفتم که نگفتم نمی دانم ، می شنید / می دانم ناگفته هایم را هم می شنید

و با زبان خودش با من حرف زد .

خودم را که گم می کنم . خودم را که جایی فراموش میکنم ، نوازش مادر را می خواهم که گذشته ام در خاطرم زنده شود و من خودم در آن عکس های کهنه ی توی ذهنم مرور کنم .

من / او / ما یکی بودیم / من او بودم و حالا او هم من را نمی شناسد .

جوری به من نگاه می کند که انگار انسان هم نیستم !

همه ی اینها مرور می شد در ذهنم و او فقط با زبان خودش با من حرف زد .